ΠΕΡΙ ΤΩΙ ΟΝΕΙΡΩΙ

Ὅσαι καλαὶ καὶ πολλάκις γυμναὶ νύμφαι χθὲς νυκτὸς ἦσαν μοι ἐν ὀνείρῳ. Καίτοι ὁ ὄνειρός με μάλα ἐλύπησεν. Ξένος γὰρ ἦν · ἀλλότριος καὶ σκαιός.

Συμπόσιον ἦν ἐν οἴκῳ ἀρχαίας φίλης, τῆς συμποσιάρχου οὔσης. Ἐν ὀνείρῳ ἦν (ἀεί ἐστιν !) ἔτι λεπτὴ καὶ καλή · ἡ χρυσαυγὴς κόμη τοῖς ἰσχιοῖς προσπαίζουσα μὸλις τὸ εὔμορφον σῶμα ἐκάλυπτεν. Ἡ συμποσίαρχος τὴν ἐράστιαν κατέφιλεν διδύμην σχεδὸν φαινομένην, καὶ πάντες κωμασταὶ ἐθεώμεθα (μάλλον ἐθαυμάζομεν).

Αἱ ἑταῖραι νεανίαι τε ὄλιγοι ἐτρυφῶντο, ἄλλοι ὑπερβαλλόμενοι ἄλλοις. Σιγῶν δὲ ἐν τῷ ἐδάφει ἐκατεζόμην. Ἀυτὴ δὲ ἔβλεψέ με μόνον, καὶ ἐβούλετό μοι βοηθεῖν. Οἴμοι ἤτυχεν · ὡς ἀεί. Ἀεὶ ἐπρότεινε μὴ κτώμενον, καὶ ἀεὶ αὐτὴ ἐπίστευον. Ἀυτὴ γὰρ ὑπισχνεῖτο μάτην.

Οὐκέτι δὴ περὶ ὀνείρου γράφω. Οὐκ ἀξιολόγος ἦν · ἀλλὰ ὁ ὕπνος ἀνεκέλευσεν τὰ κακὰ τὰ ἐν τῷ περελθόντι χρόνῳ ἃ νῦν ἔτι φοβοῦμαι.