Nox dulcis

Diem saturni in Mercurium ivimus. Consuetudine die saturni totam noctem Mel laborare debet, sed hac nocte immunis erat, quod postridie est eius natalis.

Primo in taberna erant pauci amici nostri. Aderat amica quae caudam crocodili propter amorem Typhonis gerebat, quod est dies victoriae Typhonis super Osiride. Cum amica paulisper collocuti sumus, deinde mensam invenimus. Temeta erant fortia et copiosa, sed in narratione insequenti non sunt omnino culpa.

Nomines omitto, ut nihil ingravescam.

II amicis, quos diu non videramus, advenerunt. Nobiscum sederunt et colloquium iucundum insecutum est. Vir, qui hac nocte sobrius remanebat, ab mensa discessit ut circum tabernam erraret. Uxor eius, quam propter famam loci Regina Getarum posthac appello, remansit. Puella, sacerdos Typhonis, revenit. Cum Melle puellae acervatim erant, et mox inter se basiabant. Hoc alius vir in mensa paene opprobium sensit. Sed certe ad eas spectabat, et recte. Fateri debeo, eram leviter invidiosus, quod Mel semper puellas bellas basiat et fere solum specto. Sed mihi fortuna erat secunda et in turbam sacerdos me traxit.

Interdum, sunt res quas postea diu miror. Res mirae insolitaeque. Verba ebriosa susurribus dulcibus. Et extremo, patefaciones. Homines, videtur, de me locuti sunt, narrationes praeteritarum imprudentiarum. (Semper se credo nimis nullius esse. Nesciebam aliquam menitonem harum rerum facisse.) Et alii homines, videtur, avide audivit.

Ecce! Nox progressus est. Et eram solus cum Regina Getarum. Collocuti erammus. Ridebamus. Deinde vultus, mollitia et mordere labellorum.

Postea ei dixi ut Mellem inveniat, quod parvam culpam sensi. Ea quoque, propter dulcitudinem basiorum, sed Mellem autem invenit.

Natalicia Mellis postridie erat. Nemo melior se gerebat. Peior fortasse. Spero invidiam et culpam amicitias non perdituras esse.

Sed nimis erat gaudium.