DEVS EX CRAPVLA

Somniavi me librum emere. Omnia tum in somnio confusa sunt, quoniam imagines illam portam eburneam transierunt.

Librum igitur emi, e serie Loeb, rubrum (ut solet), sic latinum (ut solet), et sine sine tralationibus anglicis (ut videlicet solet!), qui opera iii Aeschyli, illius philosophi et poetae romani, continebat. De emptione dubitavi, quippe tertium opus, epos philosphicum De natura metamorposeon deorum titulo, etiam habebam. Primum opus, tragoedia De troiadibus infecta valde legere desiderabam, sed et opusculum in medio codice erat mihi maximum oblectamentum. En erat illius Liber (ut dicitur) dehortationum, florilegium epistularum, quas exsul amicis Romae scripserunt, quibus eos dehortabatur ne subligacula semper mitterent.

Conventiculo cuiusdam generis aderam, quod magno in deversorio prope aeroportum agebatur. Ludus inibi gerebatur permagnus. Centum lusores personas romanorum et barbarorum agebant. Cella quaeque, exedra quaeque, camera quaeque nomine romanae provinciae vel patriae barbarae designata'st. Finis ludi erat totum orbem terrarum vincire. Romani igitur et reges barbarorum inter sese certabant ut -- aut per bellum aut per foedus -- suo sub imperio provincias duceret.

Ego eram togatus romanus (nomen infeliciter oblitus sum). Primum in provincia Iudaea (in popina vere deversorii) ludere coepi. Consul Iudaeae erat senex, iudaeus civis romanus factus, haud verisimili cum nomine Davidus Papperzappio ; scilicet lusores personas suas nominaverunt. Is me legatum ad Libyam, i.e. ad exedram prope caveam, quo saltabant alii qui ludumm arcebant ; infeliciter libyades musicam 80s malam evitare non poterant. Rex Libyae sua cum sororeque uxoreque, Arsinoe nomine, barbari graecantes, me receperunt, in thronis suis (mensa enim plastica) sedentes. Regi Reginaeque explicui legiones ituras. Aut clientes Romae, aio, sitis, aut servi. Egomet nolo provinciae praeesse, sed Papperzappio me iussit huc ad terram vincandam. Malo foedere quam legionibus bellam terram vestram cum Roma iungere. Confestim consenserunt, et poposcerunt ut legiones bellicosissimas in Numidiam mitterent.

Vsque ab pueritia in somniis librarias magnas mirificorum plenas invisebam. Immo, cum puellus fuissem, somnia ad tabernas crepundiorum mirorum attinebant : plerumque pupillas « agentes » personarum e peliculis de Bellis astrorum, quae in mundo vigilorum non exstarent. Sic avaritia puelli ! Ex anno mihi decimo locus somniorum in librariam magis magisque mutabant, quo non crepundia, sed libros ludorum personarum invenirem. Etiam vestigia somnii cuiusdem manent, quo optimum iucundissimum maximum libellum inveni ; si argumentum per temporis caliginem recordari possem, pro certo opus exscriberem ut lusores alios delectet. Heu heu, imaginum incertissimarum moles tenet animus, sed templi antiqui et ruinosi remota in silva vetustissima explorationisque periculosae memini. Reliquum in umbras defluerunt. Non possum iam depingere loca, non possum iam condere eventa, non possum iam exprimere mira. Vereor ne magia evanuerit.

Nuper autem iterum somnium huius generis mihi venit, sed mutatum. Magnam per librariam ambulavi, ut thecas thesauris plenas invenirem, codicibus pulverulentis et bellis philosophiae latine et germanice scriptae. Quam avaritiam novam !

Somniavi me somniare. Vero haud rarissimum est eventum, nec mihi nec, ut libros de anima intuens didici, aliis.

Quam primum anno meo XIV mihi accidit. Somniavi tumme dormire, mihimet in lecto in cubito meo : omnia quidem in principio solita videbantur. Nox erat et crassis in tenebris mugitu gravi auscultato statim experrectus sum. Forma incerta in cubitum obscurum inire vidi, immo sentivi. Monstrum eratingens, horridum, difforme. Ad me venit, in pectore sedit, Terrifico pondere me comprimebat. Non poteram moveri nec spirare. Volui enim vociferari, ne vocem quidem iam habui.

Subito vere experrectus sum ; aestatis sol matutinus radiis ardentibus cubitum inluminabat.

Multum posthac in libello contra superstitiones de talibus incubis legi. Videlicet numquam credidi me aliquid praeter naturam passum esse, sed et non cognovi alios idem passoss sese vere a monstris seu anubus malis oppugnari putasse. Ego semper cum expergiscerer verum mundum agnosco. Heu, somnium, dum somnio, quoque verum videtur. Sed de hoc alias.

Heri nocte medio iterum somniavi me somniare. In somnio somnii cum amica Rhiade colloquebar. Quodam in thermopolio sedebamus, quod, nunc considerate istud Café Paradiso seattlense esse -- eius summo in tabulato -- adfirmare possum. Longe et familiariter garriebamus. Deinde esperrectus sum. Materia sermonis adeo mih ianimum percussit ut propere conloquium exscribere conatus sim. Attamen etiam memoria verborum exolescebat.

Deinde vere experrectus sum. Memoria huiusin somnio memoriae etiamnunc magis palluit. E lecto emicui papyrum petitum stylumque ut sententiolas in somnio et somnium ipsum enotarem.

Mane in mensa prope ordinatrum frustum papyri inveni quod scripturam nocturnam fert. Hoc autem vere accidit.

Herboso in campo sub sole africano stabam. Mecum stabat veneficus. Vestem Europae recentis gerebat, scientia veteris Africae fruebatur. Inimicus, inquit, tuus est magus magnae potestatis ; at ego potentior.

Imaginem ligni feceram, quam venefico iam dedi. Haecine, inquam, satisfacet ? Nutu adsentit.

Effigiem inimici humum posui. Cultrum ferreum, ingentem et curvum, e sarcina extraxit veneficus. Singula plano cultri membra effigiei plaudebat ut metallum resonaret, quaeque membra cantu nominans : caput defigo, tergum defigo, clunes defigo... Carmine incantati crepitaculum vibrabat dum effigiem in arido sepeliebam.

Putido in palo, reliquo saepis ligneae, clavo adfixa ferrugino persona, cui species erat calvariae elephantis, pendebat, quam iussit me veneficus carpere. Velut galea, inquit, gladium capiti defendit, ita haec magiam spiritui ; si quis cum veneficis pugnet, loricae oblivisci non debeat.

Horriferam personam intuebar. Eam ipsam paene sentiebam memet intueri.

In summo tabulato aedificii Senate House, super classes, super ipsam bibliothecam, super tabularium enim secretum, est camera, quae rarissima arcana celat. Thesauros pretio inaestimabiles ac usu ineffabiles, praedam orbis terrrarum omnis occultam, tenet. Insunt libri nefasti, imagines deorum malignorum, reliquiae monstrorum, instumenta magiae sacra. Pauci quidem sunt, qui tenuissimum de thesauro rumorem audiverunt.

Iohannes C-, magister collegii UCL me advocavit, ut in re difficilissima adiuvarem. Sub divo convenimus, die procellosa in hortis Russel Square.

— Haud ignarus es, inquit, congeriei, quae nostrae sub tecto officinae latet.

— Nonnullos susurros audivi.

— Videlicet. Nunc tibi denique licet invisere... attamen subsidium grave petimus. Est novus advena inter incolas nostros. Quid sit, e quo venerit, nescio ; corpus cuiusdam daemonis putam. Nullum horribilius umquam vidi. Fortasse mortuum est, fortasse semi-vivum... saltem immotum manet, plumbea in arca iacens. Sed... contagio quaedam ex isto pandit. Vexat omnes propinquitate, et interturbationes exardescebant. Scrutaberisne ?

Itaque media nocte me in bibliothecam duxit. Ascensore ad summum aedificum vecti sumus, deinde praeter custodes armatos scalas privatas ad tabularium scandimus. Iuxta in cellula, prope officinis, ianua secreta patebat. Per ianuam iimus, in caligone scalas pulverulentas ascendimus, ut coram porta ferrea sisteremus. Et in scalis sentiebam... quid nescio. Contagio subtilissima erat : sollicita et nauseosa. Memet silente rogabam, quid nobis maneat in arca ? quid putridum monstum ocellos nostros offendet ?

Iohannes portam aperuit. Stridorem clavis ferruginae me invito perhorrui, sed tenebrosam in cameram perrexi. — Siste, ait Iohannes, pauca momenta. Ad murum iuxta portam manum porrexit, incendit lampades electricas, quae incensu stridebant.

Clara lux cameram inluminavit, ut viderem : hic codices, ollas, cistas, virgas, annulos, gemmas, cultros, varia quidem magiae implementa, albis in thecis et in mensis ordinata et cum indicibus tabellisque chartae congesta esse. Iohannes me ad mensam in adyto adduxit ; hanc autem non potui praetermittere. Lodix rava formam in mensa longam tegebat. Nihil insoliti videbatur, sed vis caeca sibi ocellos inevitabiliter vortit.

Sub mensam attractus, substiti. Exspectabam Iohannem lodicem semovere, sed vix appropinquare potuit. — Quaeso, ait vocula tremulanti. Manu porrecta dubitavi. Putidum cadaver, vermibus fluctuans, in mente finxi. Tam fortiter quam timide lodicem detraxi ut arcam sine tegumine spectarem. In arca iacebant ossa, candida et pura. Larva videbatur hominis, nisi calvaria beluae cornigerae. Nulla macula, nulla menda integritate ossium nocebat. Attamen omnia mihi corporis membra miasmam subsentiebant.

— Quam horribilis, aio.



— — — - ----- -----





Vespere domum in silva ruinosam furtim appropinquabamus. Tempestas crescebat, et parva manus nostra refugium petebat.

— O utinam, inquit miles, solus e numero nostro armorum peritus, arbores nos tegat aut spelunca suffugium det. Nolim hic demorari ; quoniam mali rumorem audivi.

— Debemus, inquit medicus. Tonitrum ausculte, acerbum ventum senti.

Medico tacite adnuimus ut miles animos despondens nos in molem secutus sit.

Vestibulum tecto carebat ; inluvies foliaque limosa sub pedibus, caenum muros maculabat. Atrium, triclinium, cubiculaque similiter invenimus. Tectum ubique rimosum, muri lutulenti. Hic teges putrida solum tegebat, illic tabulatio uvida nudata est. Rara supellex fragosa passim iacebat. Ossa passim et caries in limo foliisque miscebantur. Crassus erat aër ; humo olebat.

Attamen culina erat comparate munda. Et lumen inibi ardebat, et cibum in fornacula coquebatur. Armaria exquisivimus&bsp;; tonstrix et miles singuli cultrum adepti sunt, medicus fustum. Manuballistulam gravem nanctus sum. Inveni cum ea capsam papyri putris glandibus xvii plenam, e quarum numero vi in telum accinxi, reliquas in sinu posui. Cantatrix arma ferre negavit, et sigaretam incendit dum investigabamus. — Videris, illi inquit medicus, stulta tali cum superbia : si noctem superare desideres, iuavto. Non responsit, nisi petulanter fumum exhalavit.

Derepente ianua e cardinibus dissultavit, monstrum informe ac ingens inrupit. Formae erat similis homini, sed pinguis, plenis cum membris trunco arboris latioribus. Facies oculis carere videbatur, spurcata in offa hiabat ingluvies. Vesaniens oppugnavit, rabide securi deverberans. Sexiens manuballista strepuit, sexiens ichor e monstri capite sparsus est. Humum cecidit, anhelitu obtunsum.

In subterraneum fugimus. Scalas ferrugineas ad fornicem lapideum descendimus. Guttae de tenebris nobis in capita stillabant, atrae spurcitia. Lucem longinquam vidimus, quam caute adgrediebamur. Silvam ferream invenimus, quo e ramis homunculi macri turpesque pendebant. Interdum homunculus alas agitavit, frustra catenam contendens ; peracute ira pipiavit deinde iterum languit. Tonstrix clamavit, cum bestiola ei frontem adrosisset. Homonculum e facie sanguinolenta convellit, in ramum adflixit. Caput monstri sicut vitreum diffractum est.

Ingens per nosocomium fugabamus, quod aedificium innumeris tabulatis, infinitisque alis consistit. Alae nonnullae ruinosae erant vacuaeque, attamen paucis ex his operae exsarciebant. Medicos et operas, dignitates et vigiles hic illic celando evitavimus, donec alam inanem devenimus. Credidimus, vel speravimus, inibi nos hebdomades aut menses celaturos posse. Cum cellas exploravissemus, rimam in muro conspeximus, per quem hortos in tecto vidimus. Horti, velut omnia, erant ruinosa, sed et herbae arbustaque iam vigebant. Stagnum in medis hortis erat aqua foeda plenum. Dum appropinquabam, silente e liquore feminae pullatae VI consurgunt. Magnae erant et pallidae, exiles ut ossa ostentarentur at non sine pulchritudine. Demissis sub capillis oculi nigri scintillabant, atra labra subridebant. Volitabant haec numina super aquam, immota et rigida in circulo sicut caryatides. Tandem una digito gracili me indicavit. Maneas, inquit, nobiscum et ad aeternum vivas.

Saeviebant venti, crassus imber urbem verberabat. Meridies opacum videbatur crepusculum esse, cum nubila atra inrataque caligone terram opprimerent. Populus timidus sub tegmine manebat, iuxta focum ut pavide salutem precaretur. Nemo nisi fortissimus aut furens ex ostio progredi audebat. Sub divo fora vacua lacus, viae humanibus inanes flumina fiebant. In perfugio procellam per fenestram intuebar tremens mirabarque. —Nonne iam ignoras, inquit amica, sic quinquennem in Britannia hiemem inire  nuncupatur Tempestas Dei.

Picturam saeculo XIV Boccaccio quisdem italicus pinxit ; sed modus et colores vivi praecipue et profunditas conspectus ad opera renascentiae meliora attingerent. Proelium inter diabolos et homnies depingit. Iuvenes lacertosi, nudi ut exemplaria heroum antiquorum, et feminae, amazones fere aut lacedamoniae, valide fortiterque hostes infernales oppugnant. Armis aetatis romanae aut etiam inermes adoriuntur aggrediuntur moriuntur. Daemones haud minus corpora formosa habent, sed vultus eis horrifici, cornua bestiae, alae, caudae &c. naturam impiam ostendunt. Cutem habent viridem ut profunditatem maris, aut rubram ut flammarum, aut atram ut mortui. Manubus rescindunt, cornubus perfodiunt oppugnatores. Nonnulli homines in coelum rapiunt qui cadentes in planum saxosum frangantur. Corpora concursu proteruntur. Feroces oculi e turba spectatorem capiunt, sua vi impellunt ne avereteret. Stridentes ululae paene auscultari possunt, cruorque paene sentiri.

Horrifera non solum imaginis causa, sed etiam famae. Quoniam si quis solus istam longe intueretur, diabolus eum iugularetur.

Itaque cum hospes nostra, Flora nomine, femina magnae elegantiae, flava et corplenta, splendidissima cum stola, ut solet, et comitate et largitiae nota, suam ad villam invitavisset ut nobis picturam ostentaret, omnes ne malum invitaret metuabamus. Atque cum advenissemus, invenimus eam solam in atrio, mortuam, iacentem humi coram pictura. Nemo erat quin iuraret se manus squamosas propere post aulaea evanescentes vidisse.

Τέτταρες γέται ἦμεν ἡμεῖς φίλοι, ἐν λυκείῳ τινὶ παιδευόμενοι · δύο μὲν κόραι, δύο δὲ κοῦροι.

Ὁ ἄλλος νεανίας καλός · ἰσχυρὸν ὄντα καὶ ἐρρουμένον πολλαί τε πολλοί τε μαθηταὶ κρυπτῶς ἐφίλουν, ἀλλὰ αὐτοῦ πρὸς ἡμᾶς τοὺς μισουμένους γέτας φίλου ὄντος, οὐδεῖς τὸν ἔρωτα ὡμολογεῖ. πάντες αὐτὸν ἐκάλουν τὸν καλὸν Μάρκον · ἀληθῶς μὲν ἡμεῖς, οἱ δ’ ἄλλοι πικρῶς.

Ἡ τῶν κορῶν νεώτερα, Δάφνη ὀνόματι, ἦν μικρὰ καὶ ἀσθενής. ἀεὶ ἐκρύπτετο ὑπὸ τῆς πλήρης στολῆς. ἰνδικῆς οὔσης ἦν μελάγχρως τε καὶ μελάγκραιρα κατὰ φύσιν · μικρότριχος καὶ νηπεκτής κατ' ἔθος. πολλάκις ἐσίγα, ἀλλὰ λεγούσης ἠκούομεν ἀτενῶς · ἡμῶν γὰρ ἦν σοφωτάτη.

Ἡ μὲν νύμφη τῆς γῆς, ἡ δὲ γοῦν αἰθέρια. Φερενίκη ἔχει τὸ στανιώτερον κάλλος ἐξοχώτερόν τε καὶ ὑπερφυέτατον ὡς τῶν τοῦ οὐρανοῦ δαιμόνων ἢ τῶν πνευμάτων τῶν ἀκρῶν σφαιρῶν. τοίνυν τόδε τὸ ὄναρ ταύτῃ προσήκει, καθ' ἕκαστον λόγοις ζωγραφήσω. μεγάλη ἐστὶ καὶ λεπτοτάτη. τὸ χρὼς λευκόν, διαφανὲς σχεδόν. ξανθία ἐστίν · ἡ κόμη τοῦ χρῶτος ὁμοιοχρώματος μετὰ τὰ ἰσχία ὡς ἄργυρος χυτὸς καθήκει. τὰ χείλη τὰ ἀεὶ ὑπεροπτικὰ τῇ μίλτῳ ἤλειφεν · τὸ μόνον χρῶμα ὃν ἔφερεν. καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ οἱ λαμπρῶς ἀστράπτοντες μέλανές εἰσιν. καὶ καλλίστη ἐστὶ καὶ δεινή.

Τῶν ἄλλων μαθητῶν ἡμεῖς μελαγχίτωνες ἀφιστάμεθα. βεβαίως μὲν φίλοι ἦμεν, Φερενίκη δ’ ἀναμθισβητήτως ἡμῶν ἠρχεν · ὅποι ἀγάγῃ ἄν ἑσπόμεθα, ὅ τι ἐκέλευσεν ἐποιήσαμεν. ἡμῖν ἐστὶ θεά.

Ἐν τῷ γυμνασίῳ ποτὲ οὐκ ἠθλεύομεν, ἀλλὰ δὲ πολλοὶ μαθηταὶ ὠρχοῦντο. διὰ ἀγαθὴν τύχην κοινώνους παρέσχε ἡμῖν ἑλεῖν. ᾠήθην Φερενίκη τὸν καλὸν Μάρκον ἑλεῖν, ἀλλὰ διὰ χειρὸς με λάβουσα ἀπὸ τῶν ἁπάντων ἄλλων ἤγαγεν. ἀλόγως γε ἐθαύμαζον τὴν φίλην θαυμαίνων, καὶ ἐγέλησέ γέ μοι · ἢ σκοπτικῶς ἢ γλυκυθύμως ἠγνόησα. ἐν μύχῳ τοῦ γυμνασίου πρὸς ἀλλήλους ὠρχούμεθα ἀναιδῶς ὡς ἐν δισκοθήκῃ καίπερ τὴν μουσικὴν στυγοῦντες. ἥ τε τῶν χειρῶν χάρις, ὅ τε τοῦ σώματος ἐλιγμός μ' ἔτρεπον. οἱ μὲν ἄλλοι μαθηταὶ ἡμᾶς μὴ ὁρᾶν ἐδόκουν, αὐτοὺς χορεύοντας, μᾶλλον σκάζοντας, ἐθεώμεθα καὶ ἐγελῶμεν. τὸν δὴ Μάρκον καὶ τὴν Δάφνην ἀσταθμήτως ἐμποδίσθεντας πρὸς τοὺς ἄλλους χορεύοντας ἐσκοποῦμεν. αὐτοὺς ἴσως χλευάζουσα καὶ γέλωσά μοι, ἔπεσεν ὡς τῇ βίᾳ ἀλλήλους εἰσηλάμεθα. ἐπ' αὐτὴν ἔπεσα. κατὰ τύχην ἡ ἐμὴ χεὶρ εἰς τὴν αὐτῆς στολὴν ὑπορρεύσεν, οἱ δάκτυλοι ἀγαπητῶς θρικὲς τοῦ ἐπισίου ἐψαύσασαν. αἴ ! ἔφη, νηδὶ οὐκ ἔνθαδε. ὡς τάχος με καταβαλοῦσα ἐπὶ τὸ στέρνον ἐθάκησεν. ἔπειτα ἐμάλαξε τὴν ὄψιν. ὑπέρ μου ἔκυφεν ὡς ἡ κόμη ἡμᾶς κρύπτειν ἐδοκεῖ. σιγοῦσα πολὺν χρόνον ἠθρεῖ, βραδέως τὰ νηλέα χείλη ἐζήτησεν, τὰ ἥδιστα φιλήματα φέροντα. εἶ ἐμός, ἔφη ἡ θεά.