ipsi a memet

Iuventus mea deliquescit. Immo, numerus anni crescit, quod hodie triginta unum habeo annos. Vere non me sentio vetustum. Etiam plerumque sic non sentio.

Natales dies est mihi semper meditationis tempus. Magnopere sollicito; tot dolores in animo agito. Itaque non possum quin eos cogitem. Sic animum meum perscrutor. Coram speculo nudus consistente animam inspiciam ut nihil a me celaretur. Verba scribam cum, ut spero, probitate de omnibus quae inveniuntur.

Semper animam maestitia plenam habebam. Quinto enim decimo aetatis anno in sanitarium propter animum abiectum et mortis sententias voluntariae iactatus sum. Nonnumquam me sentio eundem puerum miserum perterritumque qui in custodia clausa diem sextum decimum natalem egi et in loco convivio cum inquilinis pacentam edi siccam putremque tamquam crustas cicaticum in bracchis habui. Permultas ex hoc tempore habeo fabulas. Tum obviam primae amicullae ivi. colloquia acerba quae cordem vulnerabant, amicos aegris cum animis, die languores nocte nonnumquam uluatus, omnia memini. Sed tempus non est recitandi idoneum; sat de hoc credo me dixisse.

Multa autem ibi didici: sententias celare, tacere, animum occultare, risum falsum in vultus ponere. Tres annos nihil faciebam nisi personam gerebam. Personam abicere conatus sum, sed solum mutare potui. Minus enim nunc celat; eam gero modo quod sic soleo.

Status mentis est mihi fragilis: diem de die, aliquando momentum de momento e laetitia in maestitiam, e metu in spem mutatur. Cotidie consilia nova sententiaeque nascentur sed raro fructus fiunt. Utinam mentem in unam rem solam intendere possim. studium mihi rerum saepe magnum incipit, sed mox in oblivione cadit cum rem nomam sumam. Quod magna cum difficultate in res singulas mentem intendo, adeo sunt in mente sententiae variae. Ardor novus semper priorem vincit.

Nescio me quod in futurum velle. Immo scio nimis me velle atque nolo e omnibus solum paucos eligere. Sic exspecto et nihil, vel paene nihil, ago. Inertia est mihi pestis; verbum ipsum Inertiam pronuntio quasi sit maledictum. Consilium ad inertae superandum enim careo.

Numquam senescere desidero. Vis iuventus in me requiro. Sim aliquando immaturus sed nonnumquam quoque mature agere possum. Libramentum e virtutibus meis non se numerat. Stabilitatem constantiamque non aestimo -- nisi in amore.

Hic sum fortunatus; amicullam, mox uxorem, habeo mirabile perfectam. Atrociter eam amo. Vereor solum ne illam amittam, aut casui aut pulchrae lesbiade. Ille me delebit. Hic modo dolore adficet, quod ea saltem beata sit.

Quoque vereor ne in caput meum me recipiam et tactus mones cum hominibus defringam. Solitudo paret facilior, sed vere scio denique eam odiosam mihi esse. Verecundia me occaecabat et saepe istam pugno, sed saepius vincor. Verecundia est mihi vitium gravissimum.

Credo me satis scripsisse. Postea plus scribam, sed res aliae me appellant.

Sic finit confessio.