De civitate somnii

Advenit aestas, inimicus mihi peius. Per coelum victor vehetur horribilis, flammeo cum gladio clarissimo dextra in manu quo amoenarum amatores tenebrarurm atrociter necat. Aestatem igitur odi, quoniam lux calorque, centuriones eius, dimissa iusso eius sunt, et petunt me venentur ac occidant.

Itaque in capite fugi.

Olim somniavi. In mente urbem niveam finxi. Per vias ei albatras ambulantem me video. Frigidus est aer. Nubes respiro. Sub lorica lanea ab acutis gelus feri dentibus defendor. Sonus omnes frigore ipso hebetantur. Nisi gradus meos gravos vix audio; identidem ventus mihi fragmentum vocum fert, modos fere musicae longuinquos audiam – sed non est quin idolon. Solus ergo erro, sed non sine fine; scientiam quaereo artemque.

Dein in mente statim tardum et triste advenit carmen; carmen hoc semper imagines huius urbis mihi elicit, sicut anima carminis sit anima urbis ipsius, et egomet sim nota quae per melos vagetur.

Hic enim musam meam carissimam peto. Per ludum a me se celat, in via currit dein subito post aedificium ridibunda diffugit. Stola illae candida est purissima, cutis porro albior quam nivea est et contra nivem illam videre haud possum. Modo nigrum crinium prodit.

In terga ei clamo: O Musa, cur sic ludis? Quam ob rem ita me temptas, me promissis deliciarum tantis illicis? Usque ad Lethen, per inferos urbis huius gelidae te sequor, solum amplexum tuum furorem sperens.

Quo vadis, Domina?