![[personal profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/user.png){kind=small}
de monstris somnia
16 December 2009 08:58 pmGrex iuvenum infestus circum desertum obsidebat. Filii erant optimatum : operae opulentae. latrones cum parentum pecunia, quam mero meretricibusque consumere solebant. Equos suos duceant aliorum subducebant qui in circum currerent. Nonnumquam curru vehebantur, quos plerumque celeritate aut vi effusa deperderent. Saxa catenis post curricula trahebant ut alios in currus frangeretur. Nemo, aiebant, vereri se ostendet, ne verberibus exuletur.
Etsi adulescentuli improbuli erant profligatique, dux eorum verumtamen erat malignus : saevus iuvenis et violentus et malus. Dicebatur omnino scelus esse pessimum, et dei ipsi eum foeditate designaverant ; quoniam ei corpus virile lacertosumque dederunt, cum facie autem monstri. Vultum sub persona cummis celebat, sed laetissime detegebat ut amicis inimicisque terrorem iniceret. Vere nemo vidit quin horresceret. Cutis ruber et oleosus in ossibus musculisque intendebatur ut caput videretur calvariam cruentum. Nasus vix erat ; parvae carnis rugae cum spiritu vibrabantur. Oculi enormes e medio vultu acerbe nitebant, sine iridibus, duo glaebae pingues. Labra atra vix nigros dentes tegebant, inter quas lingua tumida movebatur sicut bufo putidus cum verba venenata obscaenaque spueret. Atque, inhumanissime, in medio fronte erant ii acies dentium, velut os secunda nascente mortuum est, rictus immundus qui omne bonum fugaret.
------
Νυκτὸς ἐν τοῖς σήμασι περιπατοῦντες ἐτύχομεν τάφῳ τινὶ οὗ τὸ μέτωπον δωρικῷ νάῳ ὡμοιεῖτο. ἀκλῃστῶν οὐσῶν τῶν θυρῶν, εἰσήλθομεν · οὐ μὲν ὡς τυμβώρυχοι μᾶλλον δ' ὡς ὁδοιπόροι. ἀναβαθμὸν ἐντὸς λίθινον κατεβάνομεν.
Ὑπονόμους παλαιῶν νεκρῶν πλήρεις διήλθομεν. τέλος δ' εἰς ψάλιδα ἐν τῷ τοῦ λαβυρίνθου μέσῳ. ἐν ψάλιδι ἦν θρόνος, καὶ ἐν θρόνῳ ἦν ὁ βασιλεύς · ἔτι χρύσεον στέφανον ἐφορεῖ καίπερ μόνον τὰ τοῦ σώματος ὀστᾶ μάνοντα. σιωπῇ τὸν βασιλέα ἐθαυμάζομεν.
Λίποντες τὸν τάφον γέτας τρια εἴδομεν, κόρας μόλις ἡμῖν γνωτάς. δυὸ κόμψας ἐφαίνοντο καὶ καριέσσας · μέλαιναι στολαὶ καλαὶ, κόμαι περιέργως ἀνασεσυρμέναι, καὶ ψυμμύθιόν τε καὶ στίμμι ἀκριβῶς κοσμηθέντα. ἀλλ' ἡ αὐτῶν φίλη ἠτακτεῖτο · μεθύουσα στολὴν καὶ ἀρβύλας ἀπεβεβήκειν ὡς διαφανὲς ἐρυθρὸν χιτώνοιν εἶχεν. ἐτετμήκει τὸ ἄνω χεῖλος · πρόσωπον διασπάρακτον μέντοι καλόν.
Αἱ γέται ἐκαλήσασαν ἡμᾶς ἐπὶ συμπόσιον ἐν οἴκῳ ἐγγὺς τῶν σημάτων. τὴν τάλαιναν βαδίζειν ἀδύνατον εἰς τὸ συμπόσιον ἤνεγκον. ἕως αὐτὴν βραδέως ἐφερον, γλυκύθυμως ἐλαλεῖ.
Etsi adulescentuli improbuli erant profligatique, dux eorum verumtamen erat malignus : saevus iuvenis et violentus et malus. Dicebatur omnino scelus esse pessimum, et dei ipsi eum foeditate designaverant ; quoniam ei corpus virile lacertosumque dederunt, cum facie autem monstri. Vultum sub persona cummis celebat, sed laetissime detegebat ut amicis inimicisque terrorem iniceret. Vere nemo vidit quin horresceret. Cutis ruber et oleosus in ossibus musculisque intendebatur ut caput videretur calvariam cruentum. Nasus vix erat ; parvae carnis rugae cum spiritu vibrabantur. Oculi enormes e medio vultu acerbe nitebant, sine iridibus, duo glaebae pingues. Labra atra vix nigros dentes tegebant, inter quas lingua tumida movebatur sicut bufo putidus cum verba venenata obscaenaque spueret. Atque, inhumanissime, in medio fronte erant ii acies dentium, velut os secunda nascente mortuum est, rictus immundus qui omne bonum fugaret.
------
Νυκτὸς ἐν τοῖς σήμασι περιπατοῦντες ἐτύχομεν τάφῳ τινὶ οὗ τὸ μέτωπον δωρικῷ νάῳ ὡμοιεῖτο. ἀκλῃστῶν οὐσῶν τῶν θυρῶν, εἰσήλθομεν · οὐ μὲν ὡς τυμβώρυχοι μᾶλλον δ' ὡς ὁδοιπόροι. ἀναβαθμὸν ἐντὸς λίθινον κατεβάνομεν.
Ὑπονόμους παλαιῶν νεκρῶν πλήρεις διήλθομεν. τέλος δ' εἰς ψάλιδα ἐν τῷ τοῦ λαβυρίνθου μέσῳ. ἐν ψάλιδι ἦν θρόνος, καὶ ἐν θρόνῳ ἦν ὁ βασιλεύς · ἔτι χρύσεον στέφανον ἐφορεῖ καίπερ μόνον τὰ τοῦ σώματος ὀστᾶ μάνοντα. σιωπῇ τὸν βασιλέα ἐθαυμάζομεν.
Λίποντες τὸν τάφον γέτας τρια εἴδομεν, κόρας μόλις ἡμῖν γνωτάς. δυὸ κόμψας ἐφαίνοντο καὶ καριέσσας · μέλαιναι στολαὶ καλαὶ, κόμαι περιέργως ἀνασεσυρμέναι, καὶ ψυμμύθιόν τε καὶ στίμμι ἀκριβῶς κοσμηθέντα. ἀλλ' ἡ αὐτῶν φίλη ἠτακτεῖτο · μεθύουσα στολὴν καὶ ἀρβύλας ἀπεβεβήκειν ὡς διαφανὲς ἐρυθρὸν χιτώνοιν εἶχεν. ἐτετμήκει τὸ ἄνω χεῖλος · πρόσωπον διασπάρακτον μέντοι καλόν.
Αἱ γέται ἐκαλήσασαν ἡμᾶς ἐπὶ συμπόσιον ἐν οἴκῳ ἐγγὺς τῶν σημάτων. τὴν τάλαιναν βαδίζειν ἀδύνατον εἰς τὸ συμπόσιον ἤνεγκον. ἕως αὐτὴν βραδέως ἐφερον, γλυκύθυμως ἐλαλεῖ.
