cogitanda

Ignosce mihi cum non satis dicam, si solum per susurras et incertissima notiones innuo. Proposita propria non facile fateor. Nescio quem auxilium rogare possim. Credo me neminem rogaturum ; aliter de hoc non graece scripsissem.


***


—Quid scribis, inquit deliciae meae. Et quaestionem quasi mendaciter evasi. —Nugas, inquam, solum per experimentum. Satis dixi, satisfeci, ut librum suum denuo animadverteret. Vereor ne sciat. Vereor ut nemo umquam sciat. Non eodem modo de his rebus opinamur. Nolo te me castigaturam. Reprehensio tua stylum sistit.


***


Cui scribo ? Fore nemini ! sed mihimet, ait scriptor quisque, compono ; nec mendacium dicens nec veritatem totam patefaciens. At ego, mehercle aio, scio cui scribam. Est is, non iam natus, cui vorago vocat. Est illa, iam inscita, quae tempestatem sentit. Est iste a turba crudeli opressus. Est haec, quam maestitiam delectat. Condiscipuli mei omnes etsi ignoti, quos novisse debuissem si aetatibus eisdem vixissemus. Coniuratio atemporalis, tactus incorporalis, animae animarum similitudinem petentes. Si quis somniat, somniaque ea si timeat, spiritui tali verba mea versor. Et scilicet tibi, O lector carissime, qui legit.