pulverulentus

Dies ii in somniis tacebam, nec illis nocturnis sed etiam istis vigiliae vilibus. Pondus soporis membra non iam dereliquit, nec caligo mentem obsidere desiit. Quasi vivus in sedili quiescebam, nec loquens nec videns, nisi imagines phasmataque quae in animo agitarem. At haec me fugerunt, ut inanitas obreperet. Utrum ea abire iusserim, nescio.

Alibi voluissem esse, siquidem esse voluissem. Oblivio horis parvis deleniebat. Quoniam ii noctu mihi venerant somnia, vera et infanda, quae nimis agnitionem asperam apportaverunt ut exscribere dubitarem. Attamen omnium liquide memini, iterum ac iterum animadverto. Letifera magis veritate desideranda. Attamen non possum quin respiciam. Lethe ipsa nec spes quasdam antiquas nec vulnus omne delere potest.