οἱ ἐν ὀνείρῳ λαοί

Τέτταρες γέται ἦμεν ἡμεῖς φίλοι, ἐν λυκείῳ τινὶ παιδευόμενοι · δύο μὲν κόραι, δύο δὲ κοῦροι.

Ὁ ἄλλος νεανίας καλός · ἰσχυρὸν ὄντα καὶ ἐρρουμένον πολλαί τε πολλοί τε μαθηταὶ κρυπτῶς ἐφίλουν, ἀλλὰ αὐτοῦ πρὸς ἡμᾶς τοὺς μισουμένους γέτας φίλου ὄντος, οὐδεῖς τὸν ἔρωτα ὡμολογεῖ. πάντες αὐτὸν ἐκάλουν τὸν καλὸν Μάρκον · ἀληθῶς μὲν ἡμεῖς, οἱ δ’ ἄλλοι πικρῶς.

Ἡ τῶν κορῶν νεώτερα, Δάφνη ὀνόματι, ἦν μικρὰ καὶ ἀσθενής. ἀεὶ ἐκρύπτετο ὑπὸ τῆς πλήρης στολῆς. ἰνδικῆς οὔσης ἦν μελάγχρως τε καὶ μελάγκραιρα κατὰ φύσιν · μικρότριχος καὶ νηπεκτής κατ' ἔθος. πολλάκις ἐσίγα, ἀλλὰ λεγούσης ἠκούομεν ἀτενῶς · ἡμῶν γὰρ ἦν σοφωτάτη.

Ἡ μὲν νύμφη τῆς γῆς, ἡ δὲ γοῦν αἰθέρια. Φερενίκη ἔχει τὸ στανιώτερον κάλλος ἐξοχώτερόν τε καὶ ὑπερφυέτατον ὡς τῶν τοῦ οὐρανοῦ δαιμόνων ἢ τῶν πνευμάτων τῶν ἀκρῶν σφαιρῶν. τοίνυν τόδε τὸ ὄναρ ταύτῃ προσήκει, καθ' ἕκαστον λόγοις ζωγραφήσω. μεγάλη ἐστὶ καὶ λεπτοτάτη. τὸ χρὼς λευκόν, διαφανὲς σχεδόν. ξανθία ἐστίν · ἡ κόμη τοῦ χρῶτος ὁμοιοχρώματος μετὰ τὰ ἰσχία ὡς ἄργυρος χυτὸς καθήκει. τὰ χείλη τὰ ἀεὶ ὑπεροπτικὰ τῇ μίλτῳ ἤλειφεν · τὸ μόνον χρῶμα ὃν ἔφερεν. καὶ οἱ ὀφθαλμοὶ οἱ λαμπρῶς ἀστράπτοντες μέλανές εἰσιν. καὶ καλλίστη ἐστὶ καὶ δεινή.

Τῶν ἄλλων μαθητῶν ἡμεῖς μελαγχίτωνες ἀφιστάμεθα. βεβαίως μὲν φίλοι ἦμεν, Φερενίκη δ’ ἀναμθισβητήτως ἡμῶν ἠρχεν · ὅποι ἀγάγῃ ἄν ἑσπόμεθα, ὅ τι ἐκέλευσεν ἐποιήσαμεν. ἡμῖν ἐστὶ θεά.

Ἐν τῷ γυμνασίῳ ποτὲ οὐκ ἠθλεύομεν, ἀλλὰ δὲ πολλοὶ μαθηταὶ ὠρχοῦντο. διὰ ἀγαθὴν τύχην κοινώνους παρέσχε ἡμῖν ἑλεῖν. ᾠήθην Φερενίκη τὸν καλὸν Μάρκον ἑλεῖν, ἀλλὰ διὰ χειρὸς με λάβουσα ἀπὸ τῶν ἁπάντων ἄλλων ἤγαγεν. ἀλόγως γε ἐθαύμαζον τὴν φίλην θαυμαίνων, καὶ ἐγέλησέ γέ μοι · ἢ σκοπτικῶς ἢ γλυκυθύμως ἠγνόησα. ἐν μύχῳ τοῦ γυμνασίου πρὸς ἀλλήλους ὠρχούμεθα ἀναιδῶς ὡς ἐν δισκοθήκῃ καίπερ τὴν μουσικὴν στυγοῦντες. ἥ τε τῶν χειρῶν χάρις, ὅ τε τοῦ σώματος ἐλιγμός μ' ἔτρεπον. οἱ μὲν ἄλλοι μαθηταὶ ἡμᾶς μὴ ὁρᾶν ἐδόκουν, αὐτοὺς χορεύοντας, μᾶλλον σκάζοντας, ἐθεώμεθα καὶ ἐγελῶμεν. τὸν δὴ Μάρκον καὶ τὴν Δάφνην ἀσταθμήτως ἐμποδίσθεντας πρὸς τοὺς ἄλλους χορεύοντας ἐσκοποῦμεν. αὐτοὺς ἴσως χλευάζουσα καὶ γέλωσά μοι, ἔπεσεν ὡς τῇ βίᾳ ἀλλήλους εἰσηλάμεθα. ἐπ' αὐτὴν ἔπεσα. κατὰ τύχην ἡ ἐμὴ χεὶρ εἰς τὴν αὐτῆς στολὴν ὑπορρεύσεν, οἱ δάκτυλοι ἀγαπητῶς θρικὲς τοῦ ἐπισίου ἐψαύσασαν. αἴ ! ἔφη, νηδὶ οὐκ ἔνθαδε. ὡς τάχος με καταβαλοῦσα ἐπὶ τὸ στέρνον ἐθάκησεν. ἔπειτα ἐμάλαξε τὴν ὄψιν. ὑπέρ μου ἔκυφεν ὡς ἡ κόμη ἡμᾶς κρύπτειν ἐδοκεῖ. σιγοῦσα πολὺν χρόνον ἠθρεῖ, βραδέως τὰ νηλέα χείλη ἐζήτησεν, τὰ ἥδιστα φιλήματα φέροντα. εἶ ἐμός, ἔφη ἡ θεά.