somnium de pictura aliud

Picturam saeculo XIV Boccaccio quisdem italicus pinxit ; sed modus et colores vivi praecipue et profunditas conspectus ad opera renascentiae meliora attingerent. Proelium inter diabolos et homnies depingit. Iuvenes lacertosi, nudi ut exemplaria heroum antiquorum, et feminae, amazones fere aut lacedamoniae, valide fortiterque hostes infernales oppugnant. Armis aetatis romanae aut etiam inermes adoriuntur aggrediuntur moriuntur. Daemones haud minus corpora formosa habent, sed vultus eis horrifici, cornua bestiae, alae, caudae &c. naturam impiam ostendunt. Cutem habent viridem ut profunditatem maris, aut rubram ut flammarum, aut atram ut mortui. Manubus rescindunt, cornubus perfodiunt oppugnatores. Nonnulli homines in coelum rapiunt qui cadentes in planum saxosum frangantur. Corpora concursu proteruntur. Feroces oculi e turba spectatorem capiunt, sua vi impellunt ne avereteret. Stridentes ululae paene auscultari possunt, cruorque paene sentiri.

Horrifera non solum imaginis causa, sed etiam famae. Quoniam si quis solus istam longe intueretur, diabolus eum iugularetur.

Itaque cum hospes nostra, Flora nomine, femina magnae elegantiae, flava et corplenta, splendidissima cum stola, ut solet, et comitate et largitiae nota, suam ad villam invitavisset ut nobis picturam ostentaret, omnes ne malum invitaret metuabamus. Atque cum advenissemus, invenimus eam solam in atrio, mortuam, iacentem humi coram pictura. Nemo erat quin iuraret se manus squamosas propere post aulaea evanescentes vidisse.