somnium

Saeviebant venti, crassus imber urbem verberabat. Meridies opacum videbatur crepusculum esse, cum nubila atra inrataque caligone terram opprimerent. Populus timidus sub tegmine manebat, iuxta focum ut pavide salutem precaretur. Nemo nisi fortissimus aut furens ex ostio progredi audebat. Sub divo fora vacua lacus, viae humanibus inanes flumina fiebant. In perfugio procellam per fenestram intuebar tremens mirabarque. —Nonne iam ignoras, inquit amica, sic quinquennem in Britannia hiemem inire  nuncupatur Tempestas Dei.