(no subject)

Iterum foris silebam. Ephemeris algere videbatur, inanitas neglegentiam longaevum ostendit. Attamen stilus vix quiescit.

Multos post annos ultimam pugillarium paginam replevi, et novos coepi glutinare, eheu non sine impedimentis. Infectos seposui, infecti etiam manent. Libellum album interea suscepi, parvum ac pervilem, e quo omnis pagina violentia scribendi defecta est. Hoc celeriter implevi, immo vastavi, nihilominus omnni inibi dactyolgraphice transcripsi. At maximam partem non edidi -- sed de hoc alias.

Postea stilum in schedas singulas direxi, sed, sicut paginae libelli pervilis, papyrus tenuis atramentum epotabat ut non in verso scribere possem. Stilus elegans papyrum sumptuosum vult. Propter unumve duove impedimenta glutinationis, arcervus papyri opulenti in loculo mensae scriptoriae crescebat. Amat stilus in hoc papyro scribere, quod expertus sum. Itaque hos complicavi, ut pugillaribus uterer, et in fine hebdomadis bis mille verborum scripsi. Et mox furens concerpsi.

De causis taceam. Confessio publica, ut dicitur, animam adiuvat, sed magis magisque sententias intimas celo. Ita ephemeris publica est inanitas et repetitio. Scio me (praesertim foris) nimis scriptionem ipsam tractare. Sed mihi animum obsedit. Confessio publica lectores quoque iuvat, vel delenit, sed fortitudine opus est et aliquantulo exhibitionismo. Neque utrum nuper gusto.

Nam papyris delaceratis stilus parumper silebat. Stilum quoque diruissem, nisi Mel mihi donum dedisset, sed atramento omni expresso stilum in arce eius reposui et, quippe constitui numquam resumere, in loculo clausi. Cum amentia tabuisset, reliquam papyrorum elegantium partem, quam in loculo casu invenissem, cum tegumine chartae atrae complicavi et filo albo conligavi.

Novum libellum verisimiliter non delebo. Sed nescio quapropter nihil in eo scribo nisi francogallice.