beluosus | fortasse de anima

E materia videtur animus factus; sedes animi est nobis in cerebello. Passiones corporis in mentem quoque agunt. Cum e.g. morbum vel defatigationem patitur corpus, mens/cerebellum non bene cogitat. Aeque autem corpus aegrum non bene movetur, non vi sua bene utitur. Vis in corpus intravit funditus per cibum, et musculi vim insumunt ut moveantur. Si e.g. bracchium philosophi cuiusdam fractum est, non bene musculi id queunt movere, etsi vis e cibo solita musculis inest. Similiter cerebrum in hoc philosopho aegroto non bene cogitationes potest 'movere'.

Mens (anima/animus/spiritus/quaecumque) est essentia sine substantia. Cerebrum/corpus est eius causa efficiens (materialis?) mens est causa finalis, mens est actio; sententiis sive cogitatione facta est.

Mens e cerebrum progreditur. Aeque visus progreditur ex oculo. Sed ante oculum erat lux. Motus ante corporis musculos. Vis erat quoque antequam musculi exstaverunt; musculi corporis nostri vi utuntur ut moveantur. Motus corporis e vi progreditur; motus (ut dicitur) mentis e cogitatione. Voluntatis libertas simpliciter e conscientia progreditur.
Et conscientia (etsi ruda) e vita. Cur tamen vita? Cur cellulae exstaverunt? Cur sese propagunt? Immo cur viderentur sese propagare velle? Vere materia iners non de superessendi (nisi animismus valet!) necessitatem sollicitatur. Quoniam quid non vivit nequit mori. Sine vita passio non nocet, passio simpliciter est. Facilius quidem materia iners esse. Difficilia cum vita adveniunt.

Voluntas non est mysteriosa; origo vitae, quae omnnia difficiliora fecit, est quaerendam. Ita demiurgi gnosticorum fortasse creder incipiem. Hoc autem est ignavum: ‘nescio’ dictum non adaequat phrasi ‘est igitur deus’.

Accidens inscrutabilis est vita