De sententia sine prudentia

Sine bullis est aqua tonica, sed neque sat miser neque sat barbarus sum ut sine ea gin nunc bibo. Sum autem ignavior ne in macellum ad novam tonicam emptendi eam. Scribere malo.

Foris vivere, in rete ephemeridem edere, hoc tantum est insolitum, vel insolens. Hoc saepe in mente nuper agitabam. Adhinc unum annum hanc ephemeridem coepit ut in loco libri compositionis ad melius studendi hic scribam. Celeriter autem in epemeridem veram se mutavit.

Tamen omnia hic non dicuntur, quod non me oportet. Fere non licet. Amicos habeo qui non latine loquntur sed nonnumquam ephemeridem legere conantur. Verbis meis dramam vel creare vel crescere nolo. Nomina celare possum, sed sic plus animadvertuntur.

Quid de aliis lectoribus? Quod ob vos mihi licet? Nonne mihi licet plus palam dicere? Paene credo omnia permitti. Sunt qui non diligant; non me interest quoniam de gustibus... hunc locum scitis.

Vereor ne verba aliquando mihi noceant, e.g. ubi collegium revenire conabor. Spero hoc opus me adiuvaturum, sed casus me non deprehendet. "O tu," inquit magister, "tu es iste libidinosus ebriosus qui in ephemeride adsidue quaesitur et de improbitate scribit. Atque Orationem Obliquam male didicisti!" Hoc exemplum est enim stultum, sed intellegitis iam quid loquar.

Nolite timere. Non desinam de turpitudinibus scribere, aut saltem subicere. Utinam omnia palam dicere possim!

Evedenter rem in mente habeo flagitiosam. Atque mille habeo rationes propter quas taceo.