Narratio propemodum vera

Et cogitatione liquida et somno abalienatus hora secunda experrectus sum. E cubile serpsi ut caffeum coquerem, sperens mentem eius complexu acri reviviscere. Claritatem in imo poculo tamen non inveni, solum faecum. Caligas tum indui et inlavatus secundum flumen errabam.

Crassus umore invidiose retento erat aer, et Sol, inimicus mihi gentis, ardebat ut uliginose oleret ripa. Si abeat lux, mihi inquam volens, amoenitate frigoris fruar. Sol tamen invidus terram illuminabat et animum despondi. Lux fortior mihi beatitudinem perdit, animam sollicitat, vim rapit. Ubi nunc solamen lugubrium? Ubi mira et portenta?



In tenebris igitur sub ponte desperenter constiti. Et immotus in silento stabam dum vocem subito fluminis ausculto: Vade mecum.
( +12 )