Les nuits blanches de science

Aegre dormire soleo. Puer horas in lecto vigil iacere solebam Μορφεα frustra insequens. Nunc autem, semper paene vita fatigatus, facilius obdormesco. Sed sopitus manere nequeo. Paucas post horas noctu expergiscor, vel in hora mane nefanda. Totiens illam ροδοδακτυλον vidi; sed melius sororem illius ravam, illam sine nomine, novi.

Tranquillum est limen inter noctem et auroram. Crepusculum mutum urbi imminet. Numina sub terra evanuerunt, veneficiae et magae ad focos revenerunt, larvae eiulare desinerunt. Quies terram tenet perfecta. Hac in silentione est mortalium meditari. Nunc aestate lux procul in caelum oriente horam ante undecimam serpere incipit. Hieme autem lumen urbis lividum claritatem tenebrasque vetat.

Solus vigil hoc in limine arcano, de scientia humana lego. Thea cocta librum e thecis vel ex acervo coram eis carpo ut mysteria maxima petens mundum nostrum intuear. Stridet in auribus silentium, paginae evolventes clamoribus susurrant. Aliquando lego de scientia antiqua, de venatu ad veritatem veteri. Vel de biologia, de structura et motiones cerebri humani praecipue. Vel de physicis, de particullis minimis et viribus tenuissimis. Vel de religione hominum pristinorum, aut e stirpe nostra aut neanderthalensibus. Vel de civitatibus perditis fragminibusque sapientiae earum. Vel, persaepe, de omnibus : sive de cosmologia, sive cosmogonia.

Eo tempore sum et fatigatus et acer, et docilis et incredulus, et rationalis et mysticus. Insidiatur SCIENTIA in limine. Lucubratione errabunda, ullo sine consilio, aliquando ad permagnum me sentio appropinquare. Sitne veritas an vanitas, nescio.

photomachinam novam habeo!

Heri:


( +5 )