de carminibus

Si quis poesin suam veterem legit, superbiam maximam perdit, immo obruit. Carmina mihi latina, prima et vitiosa, omnia collegi ut emendarem. Duos per dies unum distichon elegiacum laborabam corrigebam torquebam quidem ; nunc recte scanditur. Heu heu, sic per errores progreditur discipulus. Saltem vitia tandem superavi.

Vespere, Marce, tot horas ista epigrammata legi
     ut non effugerem tum cubitans elegos

Dum carmina vetera limabam, simul nova conabar. Nam semper haec nova nascuntur cum verbum quiddam mentem percutit ; propterea carmen conitor, quod saepius illud verbum in melo accomodari non possit, in loco postremo positum praecipue ubi verbum optimum maximum habitare malo. Graduum liber mehercle multa adiuvat, sed non est invictus. Syllabas substituere omnino haud fas est, porro versubus uti nolo quos solum in comoedia scaenica testantur. Oimoi ! nomen urbis Lutetia est proceleusma : non possum urbem splendidissimam canere. Non satis est poeta qui elegos de Tuticano scriberet.