![[personal profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/user.png){kind=small}
Frigido mensis Novembris die parva cum amicorum manu per vias suburbanas erramus. Aer est purus ; quod populus domi diebus festis manent, perpaucae transvehuntur autoraedae, ut ventus pinis oleat qui magni densique vias circumscribant, colles montesque obsideant. Lampades passim in crepusculo luminant, rara nubila lucem solis occidentis capiunt.
Omnes ridemus iocamur ludimus dum convivium petimus. Tune autem, o amasia, non gaudes ? Quid te sollicitet, ignoro.
Sub coelo nigrescente ad tabernam iter facimus ; convivium inibi incipiet. Cerevisias adipiscor dein mensam inanam quaerimus. Non multi tabernae adsunt, sed ubique duoque tresque mensas possident, bibentes et fumantes ; colloquia parum sinistra vix super focorum crepitum audiuntur. Oculi ebrii nos sequi videntur dum sordidas per cellas erramus. Mensas denique una iungimus, sediles ligneo in solo stridentes trahimus. Non longe in infensa taberna fumosa moramur. Laete etiam discedimus et trans campum asphaltum imus.
Loqui recusans me aversaris.
Super arbores planetam Iovem conspicio. Ingens in coelo sine stellis adfulget, immanis, bis lunae magnitudine. Corona regionem suam excandet, purpureos solis evanescentis radios fugat. Limbos procellosos infervere cerno, nonnumquam viticulae nebulosae e facie proiiciuntur. Illa tempestas rubra terram despectat, ut credo me invidiose contempletur. Quid omen est ? Aliis monstrum ostendere conor, sed iter nos sub arborum umbris duxit, ne conspicerent.
Negas enim te spectaturam esse, negas quoque me vere vidisse. Cur mihi non iam credis ? Quid mali feci ?
Domicilium in semitam tenebrosam attingimus. Omnibus in flagrat convivium. Hospes nos comiter accipit, ingredi alacriter iubet. Itaque in atrium inimus, more maiorum mensam temetis plenam petitum. Suppellex cuncta sub muris demota erat ; nemo ea utitur quin poculum vacuum in ea seponat. Alii in media cella stant, alii humi sedent. Musica quaedam e stereophono caeco canit sed clamor sermonum eam superat. In convivarum turbam solvimur.
Cognosco te me evitasse. Metuans quaero.
Denique procul convivis in cella bello cum amico te invenio. Humi sedetis, is tibi a tergo dulciter umeros depsit. Tunica tua aperta, clausi oculi, ut plusculis momentis me adesse non agnoscas. Et a pulchritudine vertere nequeo et cor mori sentio. Lentule oculi aperiuntur, subito me invides. Rixamur donec fugio.
Omnes ridemus iocamur ludimus dum convivium petimus. Tune autem, o amasia, non gaudes ? Quid te sollicitet, ignoro.
Sub coelo nigrescente ad tabernam iter facimus ; convivium inibi incipiet. Cerevisias adipiscor dein mensam inanam quaerimus. Non multi tabernae adsunt, sed ubique duoque tresque mensas possident, bibentes et fumantes ; colloquia parum sinistra vix super focorum crepitum audiuntur. Oculi ebrii nos sequi videntur dum sordidas per cellas erramus. Mensas denique una iungimus, sediles ligneo in solo stridentes trahimus. Non longe in infensa taberna fumosa moramur. Laete etiam discedimus et trans campum asphaltum imus.
Loqui recusans me aversaris.
Super arbores planetam Iovem conspicio. Ingens in coelo sine stellis adfulget, immanis, bis lunae magnitudine. Corona regionem suam excandet, purpureos solis evanescentis radios fugat. Limbos procellosos infervere cerno, nonnumquam viticulae nebulosae e facie proiiciuntur. Illa tempestas rubra terram despectat, ut credo me invidiose contempletur. Quid omen est ? Aliis monstrum ostendere conor, sed iter nos sub arborum umbris duxit, ne conspicerent.
Negas enim te spectaturam esse, negas quoque me vere vidisse. Cur mihi non iam credis ? Quid mali feci ?
Domicilium in semitam tenebrosam attingimus. Omnibus in flagrat convivium. Hospes nos comiter accipit, ingredi alacriter iubet. Itaque in atrium inimus, more maiorum mensam temetis plenam petitum. Suppellex cuncta sub muris demota erat ; nemo ea utitur quin poculum vacuum in ea seponat. Alii in media cella stant, alii humi sedent. Musica quaedam e stereophono caeco canit sed clamor sermonum eam superat. In convivarum turbam solvimur.
Cognosco te me evitasse. Metuans quaero.
Denique procul convivis in cella bello cum amico te invenio. Humi sedetis, is tibi a tergo dulciter umeros depsit. Tunica tua aperta, clausi oculi, ut plusculis momentis me adesse non agnoscas. Et a pulchritudine vertere nequeo et cor mori sentio. Lentule oculi aperiuntur, subito me invides. Rixamur donec fugio.
