(no subject)

Ἐν γῇ ὁρῶ τὸν δῆμον φοβούμενον καὶ ἀκούω τοὺς δαίμονας τοὺς ἀσωμάτους ἀλλ’ οὐ φοβοῦμαι · οἶδα γὰρ τοὺς μὴ κακούς. Μήτε δὲ ἀγαθοὺς εἶναι · ἡμᾶς οὔτε φιλοῦσιν οὔτε μισοῦσιν. Ἆρα ἡμᾶς ὁρᾶν δύνασιν ; Νομίζουσιν αὐτοὺς ἡμᾶς εἶναι φαντάσματα. Φοβούμεθα δὴ δὲ ὅτι οὐσία τοῦ κόσμου κρπύτεται, καὶ πιστεύομεν οὐδενί. Ἆρα οὐδέν ἐστιν ᾧ πιστεύειν δύναμεν, ἢ οὐδέν ἐστιν ὃ πιστευτικόν ;

Ποῦ ἀλήθεια ; Τοὺς ὀνείρους λέγω τὸν κόσμοv εἶναι, ἢ μᾶλλον ἔσθαι νῦν θέλω. Ἔστιν ἐν ἀγορᾷ ἄελλα ἣ ἄφετους βύβλους γυρῶς πνεῖ · μόνον ἐστὶν ἄνεμος. Παύεται ὁ ἄνεμος καὶ ἀκούω κώδωνας τῆς ἐκκλησίας. Ἐνίοτε ἐν τῷ φονῷ ἡ ἀλήθεια. Ἀλλ’ οὐκ ἀεί · παντάχη ἐστὶν ἡ ἀλήθεια ἡ ἀγαθή τε κακή τε πρὸς τοὺς ἀνθρώπους · πάντα γὰρ ἡμῖν τὰ γλυκέα νομίζομεν καλὰ καὶ πάντα τὰ αἰσχυρὰ κακά. Αὐτοῖς τοῖς νόμοις οὓς ἐποίωμεν ἡμεῖς ἀυτοι πείθομεν καὶ λέγομεν εὐσεβεῖς.

(no subject)

Pondus immundum animam comprimit. Silet hebdomadem vel saeclum calamus ne gemitus pusillos exscribat. Vivo quasi dormesco : conscius nullius sed somnium haud appropinquo. Intentione ulla careo, operam non peto nec excogito. Meimet paene obliviscor, ut cupere oblitus sum. Nihil habere, nihil agere quaero – omnia patientia. Scintilla etiam desiderii manet, adeo parva autem ut non vere dispicere possum. Toto a mundo me nuper seiunxi : tam apathiae causa quam voluntatis. Inanitatem incolo, tamen sollicite. Vix memet ibi puto comitem. Nam vastitatem amo – ea absum. Caligonem adoro – abest. Nihil sentio nisi incommoditatem crescentem, fastidium istius stationis. aut expergiscar aut dormiam ! huius nihili me taedet. Nirvanam odi.

De luce mendaci

E fenestra ferroviae levis lumina urbia spectabam. Quippe nocte et astra rure et lampades in urbe intueri me iuvat. Quam tranquille, quam pulchre haec aedificia nitent. Amoenitas urbis nocturna animum demissum delenit. Faces viarum longarum, domus luces in colle saltuoso, turres fulgurentes in centro tenebras non repugnant, sed etiam ornant. nobilis et pura maiestati est urbs inluminata. O ! sed amoena est solo spectatori qui tuto procul absit. Quis sub luce stet veritatem horribilem videat. Viae sunt sordidae, quisquiliae pavimentum maculant. Domus paupertatem, miseriam, dolorem, inelegantiam, scelera ineffabilia celant. Pessima autem sunt turres : sub cute vitrea latent officinae mercatoriae, aridae et inhospitae, taetra cum munditia tyrannorum. Micant sicut gemmae ! item servos exhauriunt. Talibus lucernis lampades coeli obscuramus.

(no subject)

Die Saturni per Museum Britannicum errabam. infeliciter solus, quod Mel non solum aegrotabat, sed etiam laborare debebat. illi igitur donum, librum de bellatoribus terrae cottae e sepulchro Qin Shi Huang di in taberna musei emi.

—Agnoscine, inquit tabernaria, librum Serice scriptum esse ? —Agnosco, inquam. Est donum uxori. —Debes donum involvere, inquit ridens, nempe feminae talia amant.

Mihi igitur papyrum et taeniam dedit iubens me mensa sua uti.

(no subject)

Denique insulam Londinii orientalis, habitationem nobis primam in urbe, reliquimus. Nihil paene discessione sensi, praeter levamen exiguum, et animo cum immoto ianuam postremum obserui et discessi. In via ne despexi quidem, nec volui. Saeclo confecto nulla lugeo, quid mihi plane insolitum’st. Mel tamen apud ianuam, Vale domus ! inquit. In via ad locum subviae eventa et gesta pluscula, et ulla sine ordine, ex annis in insula enarrabat. Maestitia in gaudium illius mixta est, quod propter domum novam laetatur. In eodem domicilio incolabamus, O deliciae, sed in urbibus alienis.

(no subject)

Die Veneris Mel me morbo superatum (re vera vix ambulare potui) ad theatrum duxit ut Βάκχας Euripidis spectaremus. Paulinam primum in taberna (et Sandy et Alex postea in theatro) invisimus, et de theatro colloquentes (vix insolitum !) cenavimus. Recognitionem in actis quibusdam diurnis legeram, et commentarii nonnulli me sollicitabant, quod modo recentissimo et ‘camp’ quidem fabulam doceri dicebant. Metuabam igitur ; quoniam fabulam graecam (ut Paulinae et iterum Melli explicavi) incolumnem spectare desidero, etsi modo fabulae hodiernae datam. Volo graecos in scaena graecari ! Non requiro personas, nec viri partes femineas agent (immo bellae in himatiis elegantibus me delectant). Neque requiro (ut inscite vaticinatus sum) chorus cantet et saltet. nam, non odi fabulas insolite datas – videlicet non semper has odi. Ego enim Orestiam pro Reginis jackie & Ursula valde camp olim exscripsi. Sed et velim fabulam antiquam integram spectare. Haec non erat ; tamen mirifice agebatur !

Antea melli donum exemplar fabulae anglicum dedi. Opus Euripidis amat, ut sperabam, et vult plures eius fabulas legere. Eugepae ! In theatro saepius ridebat et manum meam premebat cum versus immutatos audiebat – e verbis Baccharum praecipue. Nonnullos versus magister mutavit aut abscidit, sed non locum nec personas mutabat. Scaena erat nuda, solum longurios in muro posteriori ferebat. Rima in solo fumabat ut sepulchrum Semelis designaret. in principio Dionysos (Alan Cumming) ex machina invenit – inversus et clunes spectatoribus ostendens. Stola aurea gerebat, cum medicamine et crinibus hermaphroditus (vel Regina) videbatur. Orationem primam optime habuit : comoedice Thebis minatus est, sed in fine irae causa divinae spectatores tremabant. Saepe enim actio et gestus hilaritatem eliciebant, numquam autem tragoediae nocuerunt. Cadmus cruentus cum sacco membrorum Penthei pereloquenter cognoscentiam flebilem Agavei vocat dum exitum domus suae nuntiabat. Etsi saepe hodierna, fidelissima erat tragoedia. Atque, O mirum ! cantabat saltabatque chorus.

(no subject)

Etiamnunc – iv post hebdomades – domi interrete caremus, quod Virgin est societas ineptorum. Ex ordinatro caffei interretialis hos locos paucos in ephemeridem breviter pono. Sed eheu nunc discedere debeo. Tempus fugit.